ByeByeGrass-man Louis De Jaeger richt ditmaal zijn pijlen op de paardenhouderij in zijn strijd tegen het gazon. Er ligt 70.000 hectare aan paardenweides: groene woestijn die geen gram voedsel opbrengt. De druk op boeren is nog nooit zo hoog geweest, met wegblokkades door tractoren als gevolg.
Een pleidooi om deze onderbelichte factor in de vergelijking in het debat te brengen.
We hebben een biodiversiteit- én klimaatcrisis. Om dit op te lossen hebben we grond nodig en net hieraan hebben we een tekort in Vlaanderen. Minister Demir doet haar best om aan haar schamele 2.000 hectare grond te komen voor extra bos, Minister Crevits heeft niet graag dat ze aan haar landbouwgrond komen, wat niet geheel onterecht is en de boeren blokkeren de straten met tractoren. Hebben we een deus ex machina nodig? Of moeten we durven kijken naar de olifant -euh paard- in de kamer?
“70.000 hectare van het Vlaams grondgebied bestaat uit groene paardenwoestijn. Steriele kaalgevreten grasvelden met grazende viervoeters. Terwijl men momenteel de pijlen richt op hardwerkende boeren zou men beter de minder levensnoodzakelijke paardenhouderij eens bekijken” zegt tuin- en landschapsarchitect Louis De Jaeger.
Paarden zijn van nature prairiedieren, geen gazondieren. Ondanks dat ze zeker gras mogen eten, kunnen paarden pas gezond zijn als ze een gevarieerd dieet hebben. En neen, geen extreem dure zakken paardenvoeding met duizend en één supplementen. Paarden moeten naast gras kruiden, struiken en bomen krijgen.
Meer info via pr@circularstory.com of via 0474 38 29 38 & www.louisdj.com.
Paarden in een wei waar enkel gras en geen andere begroeiing staat is niet minder dan pure marteling. Het enige dier dat naast de mens een hoofd en benen heeft verdient meer dan een monotone maaltijd. Dit is niet alleen nodig om voldoende gevoed te zijn, ook zijn spieren hebben hier nood aan. Een paard moet uitgedaagd worden om zijn mooie hoofd te strekken in alle mogelijke richtingen. Stretching. Gras in de laagte, bomen in de hoogte, struiken in de verte. Een paard is niet alleen grazer, maar ook browser.
Onze lieve paarden die op een groene kaalvlakte zitten worden ook mentaal doodgemaakt. Heb jij niet veel liever een gezellig ingerichte kamer dan een kale isolatiecel? Paarden denken hier ook zo over en het mooiste voorbeeld is het volgende: het gebeurt niet zelden dat als je een ongelukkig paard uit zijn kale weide haalt en in een biotoop steekt met uitdagingen het letterlijk een tweede jeugd kent. Een plek met versmallingen, water, obstakels, een heuveltje, struiken, bomen, geneeskrachtige kruiden… Het paard bloeit letterlijk open en dit is prachtig om te zien.
“Veel mensen zijn kwaad op de verpaarding van Vlaanderen. Toegegeven, ik vroeger eigenlijk ook, ondanks dat ik zeer veel hou van deze edele dieren en een uitnodiging tot paardrijden zelden afsla. Ik was misnoegd dat we ze-ven-tig-duizend hectare grond, in Vlaanderen alleen al ‘verspilden’ aan deze dieren. Dit totdat ik geïntroduceerd werd aan de paddock paradise, de natuurlijke paardenbiotoop of het nabootsen van hoe een paard duizenden jaren geleden leefde. Een voedselbos voor paarden als het ware. Plots zie je dan welke fantastische opportuniteit er voor ons ligt” zegt Louis De Jaeger.
Laten we de horsificatie van ons landschap zien als een zege. Met de nodige richtlijnen kunnen we deze weides omtoveren tot heuse natuurgebieden. Het paard blijft uiteraard centraal staan, maar de opslag van CO2 en de instandhouding van bloei en habitat krijgen een belangrijke rol. Paardenliefhebbers willen wat het beste is voor hun metgezel, hoe heerlijk is het niet dat dit perfect in lijn ligt met het ontwikkelen van meer natuur. Een gelukkig paard is niet alleen een gelukkig baasje, het zorgt voor een mooiere wereld. En mooiere weilanden stijgen in waarde. Waar wachten we op?
Louis De Jaeger is landschapsarchitect, lid van landbouwdenktanks en auteur van “We eten ons dood”.
Foto’s: www.circularstory.com