Leve De Zoo! Is vanaf 20 februari een nieuwe zesdelige reeks op Eén met en door reportagemaker Arnout Hauben. Een serie naar aanleiding van 175 jaar Antwerpse Zoo. Zes maanden lang was Arnout te gast op het domein van directeur Dries Herpoelaert en grasduinde doorheen het rijke verleden. Geen klassieke dierenreeks over de dieren en hun verzorgers maar een tocht doorheen de tijd die de maker dankzij zijn enorme nieuwsgierigheid een aantal boeiende verhalen schonk. Elke aflevering gaat over een historisch figuur die belangrijk was voor de dierentuin. Op een koude maar zonnige morgen hadden we met Arnout een gesprekje op een warm plaatsje in de Zoo.
-Is de rode draad zoals in Ten Oorlog en De Helden Van ook weer de gewone mens?
In feite is de rode draad de geschiedenis, en hierin zijn ook de gewone passanten belangrijk. De geschiedenis mixen met het hedendaagse en ze uitspelen als troef. Ook laten zien hoe de kleine mens zich handhaaft. Soms staat er een directeur centraal maar in de reeks is er ook eerbetoon aan de beeldhouwer Rembrandt Bugatti ( ja broer van de bekende autobouwer)die jarenlang in de zoo resideerde. Broeder Hutsebaut bracht heel wat dieren mee vanop missie in Congo. En voor de laatste aflevering konden we niet naast de bekendste olifant kijken: Kai-Mook.
–Is geschiedenis dankbaarder dan toekomst?
Geschiedenis is in ieder geval veiliger. Je kan erin grasduinen, verbanden leggen en ontdekken. Het is een eindpunt maar geen eindstation. Je kan het beschouwen als een middel om naar de toekomst te kijken.
-Waar zit de uitstraling te Antwerpen ?
Het is een magische plaats. Even oud als België. In tegenstelling met andere dierentuinen vind je nergens zoveel oude gebouwen terug, die dan nog allemaal in hun glorie hersteld zijn. Denken we maar aan de Egyptische tempel of het Neo-Lodewijk XVIe Flamingo restaurant. En dan hebben we nog niet de geweldige combinatie vernoemd met het nabijgelegen Centraal Station. (nvdr. Bij inzage van de demo over de eerste aflevering zie je Arnout zijn ontdekkingstocht beginnen op een perron van het Centraal Station ). Ook de her aanleg van het binnenplein ( Flamingoplein i)s een schot in de roos. De creatie van een open plaats met een open zicht op het roze der flamingo’s, een blikvanger en symbolisch aantrekkelijk
-Arnout heb jij ook het gevoel dat het personeel in de Zoo bijna steeds goed gezinde mensen zijn , hun werk graag doen en bv. het woord burn out niet telt voor hen?
Vanaf je de poort binnenstapt begin je aan een passie volgens mij, het is een job die je niet tegen je goesting kunt doen. Het is een positieve plaats . Toen ik er zes maanden verbleef kon ik doordringen in hetgeen ze doen ,heb er veel bijgeleerd en ik kon ze inzicht geven in een passend verhaal over 175 jaar geschiedenis. Noem het maar een win- win situatie.
-Jacques Kets , de eerste directeur , staat centraal in aflevering een. Hij was van beroep taxidermist. Een nieuw terrein?
Dit was ook vrij nieuw voor mij. Door zijn kennis wist hij veel over de fysionomie der dieren. De eerste dieren in Antwerpen waren opgezette exemplaren. Taxidermie is bijna een gevecht tegen de tijd. Het conserveren en stoppen van het veranderingsproces. Het was indrukwekkend om het mee te maken.
–Ben je op je tochten met Ten Oorlog en De Helden Van, veel dieren tegengekomen?
Bijna niet buiten de occasionele waakhond die ons perte speelde. Voor De Helden Van zijn we wel achter de schermen van de Zoo in Warschau geweest waar Joden verstopt werden achter de dieren in de tuin.
-Bewaar je als kind herinneringen aan de zoo?
Denkelijk zoals bij iedereen zijn de eerste impressies nog steeds op mijn netvlies gebrand. Zowel mijn eerste maal of de eerste keer dat ik mijn kinderen mee naar de zoo nam.
-Logische volgende vraag . Heeft Arnout een favoriete dier?
Tijdens mijn reportage heb ik een soort van band opgebouwd doorheen de afleveringen. De chimpansee in aflevering een , het aardvarken waar ik helemaal niets van wist en de tapir die ik mee in Edinburgh Zoo ging halen.
-De Zoo evolueert , geen rondritjes meer met ezels , geen aaibaarheid met de dieren . Een tendens die overal heerst , London Zoo had in de jaren 70 nog om 15u . “ Tea met de chimpansees”.
Sommige zaken hebben hun tijd gehad. Dieren staan nu centraal . Hun welzijn ook. Misschien wat meer wetenschappelijk naar behoud toe. Men moet kunnen omgaan met de kennis des tijds. Wat toen goed was is nu soms verkeerd.
-Laatste vraagje Arnout , ken jij de Dickin Medal voor dieren ?
Vertel me.
Het is het Victoria Cross voor dieren opgericht in 1843 in Groot Brittannië en wordt gegeven aan dieren die een bijzondere daad hebben verricht in oorlogstijd. Op de lijst staan honden en paarden tot zelfs duiven.
Tof , dat weten we dan ook weer.
Reportage en foto’s Gust Charrin