Dit is de titel van een eigenzinnig en smeuïg boek van Hanne Lemmens uit Deurne-Zuid. Het boek verscheen in november bij uitgeverij Pelckmans. Meer dan dertig recepten van een gezonde looksaus over het pistou-recept van de Provençaalse buurman tot een niet stollende chocoladesaus.
Wie Hanne is, vanwaar haar ideeën en inspiratie komen en hoe ze aan de naam sausmilf werd gekoppeld, ging ik uitzoeken te Deurne tijdens een winterse dag.
Wie is Hanne Lemmens en hoe ontstond: “ Saus is de beste Saus?
Ik ben freelance copywriter en tijdens corona was ik veel bezig met Twitter. Hier plaatste ik ideeën over sauzen, ideeën die vurig waren en ook humor bevatten. Ik blogde ook veel en schreef onder meer dat “wat nat is, is beter en ik haat droog eten en vind sauzen geweldig. En de mens is niet gemaakt om droge voeding te eten”. Via Twitter vroeg de VRT me of ik wou optreden in een der rubrieken van Iedereen Beroemd, De Klaagmuur.
Hier werd haar haat voor droog eten vereeuwigd in 2021.Het stuk zat vol dubbelzinnigheden en moppen. Nat is goed werd bijna een hit en ze kreeg de bijnaam, sausmilf.
En hoe ging het verder?
Op You Tube had ik al geregeld sausrecepten gepost en ik wou een boek pitchen. Hiervoor ben ik naar uitgeverij Pelckmans gegaan. Er waren wat eerste gedachten over filosofie of geschiedenis maar vlug werd het duidelijk om rond recepten te werken met een eigen insteek, waar de sauzen geproefd en waar ze tot stand zijn gekomen. Ik heb geen koksdiploma maar kook al 10 jaar met woorden en zo gingen we voor een super persoonlijk receptenboek.
Ik maakte een keuze uit de meer dan 100 recepten die ik heb. En van andere mensen leren daar leef ik voor. Je gaat naar een land, bekijkt het recept, proeft en je neemt het recept mee voor thuis. Zo kom je in mijn boek sauzen tegen uit Jordanië, Kroatië en de Provence. Soms pas ik de recepten wat aan en misschien maak ik ze binnen 10 jaar anders.
Er is volgens mij vooral een nadruk op apero?
Saus is een binding. Samen koken, samen in de keuken staan en dan aperitieven. Saus is een binding in tijden. Aperitieven is tafelen, babbelen en lachen. Ik ben een groot apero fan. Het is een informeel beeld van het eten. Iedereen komt toe, je gaat de zetel in en er wordt bijgebabbeld. De kinderen lopen er doorheen, je kan sommige er toe aanzetten om rond te gaan met aperitiefhapjes en dito sauzen. Het is de gewenste start van de avond, iedereen heeft er zin in. Nigella Lawson, de Britse goddess cook is hier een expert in. Het enige nadeel van een lang apero is dat je soms met een groot deel van je hoofdmenu blijft zitten, maar dat kan je dan wel invriezen. Het geeft dan wel aan dat de sfeer plezant was.
Veel van mijn recepten zijn laagdrempelig, gemakkelijk te maken en het zijn geen grote verrassingen. Ik leg het op een luchtige manier uit zodat iedereen ze kan maken. Het zijn mijn meest persoonlijke sauzen die ik elk jaar in routine heb. Je komt ook geen zeer zware, ingewikkelde sauzen tegen. Die bestaan trouwens en kan men vinden bij de TV koks zoals Jeroen Meus of Ottolenghi.
Bij spaghettisaus laat je letterlijk iedereen zijn ding doen.
Spaghettisaus heeft zo’n breed spectrum. Iedereen kan het op zijn manier doen zonder vervloekt te worden. De spaghetti van je oma, de kinnekes-spaghetti, de spaghetti voor als je weinig tijd heeft. Allemaal variaties in sauzen. Het is een geweldig concept. De spaghetti in kleine bistro’s of cafés, Voor mij is de café-spaghetti van café de Foxy in Borgerhout een van de toppers. Je kan goochelen met de ingrediënten bij spaghettisaus. Dit doe je daarentegen liever niet bij tzatziki. Hier wijzig je niets aan de ingrediënten. Hoe simpel een recept is hoe minder je eraan moet sleutelen. Bij tzatziki vervang je niets. En is het Grieks of Turks? Ik denk een beetje allebei. Ik ben Zwitserland.
Op You Tube heb je ook sauzen uit de winkel ooit getest?
Dat was wel leuk. Wie had de beste Andaloesië saus, wie de beste mayonaise? Ik ben zelfs bij Pauwels Sauzen uitgenodigd. De productielaborante legde me toen ook he t verschil in smaak uit in België. Vlaanderen gaat nog altijd voor minder pikant dan Wallonië.
We noemden al wat culinaire tv chefs. Heb je een bepaalde visie naar hen of voorkeur? Ik zie graag Jacques Pépin, de oer Franse cuisine. En hou ook van de manier van koken en presenteren van Rick Stein en Nigella Lawson. Ik ben wel geen fan van de Britse keuken, daarentegen de fusiegerechten van Stein ( onder meer Britse gerechten met Indische touch) waardeer ik wel. De manier van koken van Nigella is ook mijn ding. Wat nieuwe dingen doen, funky koken enz. Ben geen fan van foodies die zeggen het moet zo zijn en niet anders.
In sommige restaurants is er nu een extra rekening voor sauzen.
Gewoon ronduit schandalig.
Vinaigrette kom je in vele landen anders tegen. Zie maar in België, Frankrijk of Duitsland.
Ik vind gewoon alles goed. Pépin maakte ooit een salade met een room crème als vinaigrette en voor mij is gewoon olijfolie met azijn op sla ook oké. Ik ben geen complex persoon.
Zit er een vervolg aan te komen?
Wie weet. Ik heb nog zoveel ideetjes en recepten.
Doen Hanne!
.Het boek zelf leest zeer vlot, staat bol van de humor en je krijgt op je bord recepten voor dips, dressings en warme sauzen. Sauzen door de wereld heen van pittige pesto tot zelf uitgevonden tiramisusaus. Het boek heeft leuke woordspelingen van “ Non, je ne vinairegrette rien tot En daarmee Pasta!”. En tot slot met een naam als Lemmens kom je toch heel dichtbij het sauzen walhalla!
Het boek is te vinden in de betere boekhandels en is uitgegeven bij Pelckmans.
ISBN 987-94-6337-808-6
Gust Charrin.
Foto’s: Gust charrin en Miete L. Thieren.