Het kerkhof van Beringen-Mijn werd in de jaren vijftig gebouwd voor de inwoners van de parochie Beringen-Mijn en is een stille getuigen van de migratie in de streek. Hier lagen mijnwerkers, Belgen, Polen, Italianen, Grieken, Russen, Duitsers, Letten en nog zoveel andere nationaliteiten naast mekaar begraven.
De vier oudste percelen werden zopas geruimd. Vierhonderd graven gingen verloren en daarmee verdwijnt het oude hart van het kerkhof. In Beringen zelf was men zich te laat bewust van wat er stond te gebeuren en ook de erfgoedverenigingen grepen niet in tot het te laat was. Door een tussenkomst van Heemkundige Kring Beverlo en erfgoedvereniging Citévolk Spreekt konden op de valreep twintig graven die representatief zijn voor het cultureel en funerair erfgoed, gered worden. Ook een aantal ornamenten zullen werden door vrijwilligere gedemonteerd en in veiligheid gebracht. Citévolk Spreekt maakte ook een inventaris met foto’s en filmopnames.
In Vlaanderen werden recent wel een aantal graven wettelijk beschermd. Maar dat zijn graven van grote figuren of ontworpen door belangrijke kunstenaars. Dat een kerkhof, zoals dat in Beringen, ook een uiterst belangrijke bron voor de sociale geschiedenis kan zijn, daarvan is men zich nog niet bewust. Zowel de gemeente Beringen als monumentenzorg lieten hier een kans liggen om dat sociale aspect voor de toekomst veilig te stellen. De steenkoolmijn van Beringen, de ‘cité’, de infrastructuur, de kerk, het kerkhof vormen een uniek erfgoed op Europese schaal. Daarvan werd (weer eens) een brokje van weggeknipt.
Foto: www.industrieelerfgoed.be