Gisteren werd een delegatie van VVIA door Minister-President Geert Bourgeois op diens kabinet in Brussel ontvangen, omdat hij op die manier zijn appreciatie wilde uitspreken voor de 40 jaar onverdroten inzet van onze vrijwilligers voor het behoud en de promotie van het industrieel erfgoed.
Er kwamen heel wat herinneringen en anekdoten boven water – zelfs van jaren geleden in Izegem, toen ‘industriële archeologie’ daar als vreemde eend in de bijt ter sprake kwam. VVIA was en is soms nog een ‘luis in de pels’ van de overheid, maar desalniettemin – zo stelde de Minister-President – een gewaardeerde ‘luis’ en vervulde en vervult zij een belangrijke maatschappelijke rol. VVIA maakte het industrieel erfgoed in Vlaanderen niet alleen bekend, maar kaartte ook tal van nieuwe invalshoeken inzake het omgaan met industrieel (en ander) erfgoed aan.
Vanuit die ‘luis in de pels’ kunnen we ons ook maar tevreden tonen over deze huldiging. Ondanks het feit dat we herhaaldelijk zware en moeilijke dossiers op de tafel van Geert Bourgeois slingerden, bleven we steeds ‘on speaking terms’ met de minister en zijn medewerkers – en kon waar mogelijk samen naar een oplossing 
gezocht worden. Er waren de Scheepsdalebrug, de Congoboot, … waar ook wij het engagement van de Minister-President bij het streven naar een oplossing van een hopeloos probleem konden ervaren.
Soms moet je inderdaad de uitspraak van Willem van Oranje “Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer” in gedachte houden…
Tijdens de ontvangst konden we vaststellen dat de Minister-President en onze voorzitter van dezelfde ‘millesime’ zijn – de generatie van de babyboomers, de 1968’ers, de erfgoedzorgers uit het Monumentenjaar, de pioniers van wat vandaag aanvaarde zaken zijn – maar veertig jaar geleden allerminst.
Het is nu een uitdaging om van die generatie, met zijn enthousiasme en engagement, de overgang te maken naar de ‘Millenials’-generatie, zonder onze inzet en waarden te verloochenen. VVIA moet zich klaar maken voor de toekomst, en daarbij anderen en jongeren aanspreken en betrekken.
Alle bewegingen zijn onderhevig aan de tijd. Een organisatie die niet meegaat met de tijd wordt door de tijd ingehaald, overbodig.
In West-Europa lijden veel industrieel-archeologische organisaties onder hun ‘leeftijd’.
Kunnen we daar met VVIA weerstand aan bieden ?
Om klaar te staan voor de uitdagingen van volgende decennia.
Foto’s: VVIA