Net zoals sommigen niet vast te leggen zijn op foto, is het onmogelijk om iedereen even treffend te schetsen in woorden. Soms zijn er te weinig, maar nu voelt elk woord aan als één te veel. Alsof elke korrel te grof is, waardoor het papier aan de haal gaat met elke schittering. Dus, als u een glimp wil opvangen van Lies Wyers (31) en Pieter Vandeveire (39) moet u hen gewoon aan het werk zien. Niet toevallig spelen ze beiden viola da gamba, een instrument ontdaan van ego, dat u met een milde, maar o zo poëtische klank beroert, ergens ter hoogte van het borstbeen.
Pieter: Ja, hoe lang kennen wij elkaar al? Lies is begonnen als celliste en ik als contrabassist. Ik denk dat we elkaar hebben leren kennen in die hoedanigheid.
Lies: Volgens mij niet. (denkt na)
Pieter: Ah?
Lies: Na mijn eerste jaar cello aan het conservatorium ben ik met viola da gamba begonnen. Maar ik speelde aanvankelijk op een geleend instrument, tot ik zeker wist dat ik ermee verder wilde. Het is tijdens mijn zoektocht naar een eigen instrument dat we elkaar hebben leren kennen. Omdat ik een second opinion wilde, heb ik toen jouw contactgegevens van iemand gekregen. En jij bent toen naar het conservatorium gekomen om dat instrument te testen.
Pieter: Maar bij onze eerste professionele activiteit samen speelde jij cello en ik contrabas. Met een koor ergens in Sint-Niklaas. Het Gloria van Vivaldi stond toen op het programma.
Lies: Het zou kunnen.
De cello waarvan sprake wisselde ondertussen al van eigenaar. Zo zeker was Wyers van de viola da gamba. “Zodra ik met die gamba begon, ging er een wereld voor me open. Dat instrument lag me veel meer dan de cello, waardoor ik me onmiddellijk sterker voelde. Met de viola da gamba voelde het aan alsof ik eindelijk mijn verhaal kon vertellen. Na drie jaar cello aan het conservatorium in Antwerpen ben ik in Brussel gamba gaan studeren. Volgens mijn ouders wilde ik eigenlijk als kind al viola da gamba spelen, nadat ik een Johannespassie had gezien. Omdat het aanbod aan gambalessen toen nog eerder schaars was, hebben ze me aangeraden om met cello te beginnen. Achteraf voelt het goed om te beseffen dat ik toch teruggekeerd ben naar mijn oorspronkelijke idee: de viola da gamba.” Ondertussen speelt Wyers met ensembles zoals Scherzi Musicali, PER-SONAT, Zefiro Torna en Huelgas Ensemble.
Ook voor Vandeveire wees het zich op een bepaald moment gewoon uit: “Ik studeerde contrabas, maar ik had maar één cd in mijn bezit met solocontrabasmuziek waar ik zelfs nooit naar luisterde. Zelfs toen greep ik al naar renaissance- en barokmuziek. Op een gegeven moment is de viola da gamba dan ook vanzelf op mijn pad gekomen.” Vandeveire was nog een tijdje bassist in een symfonisch orkest, maar dat repertoire lag hem niet zo.
Zaterdag 13 februari, vanaf 10 uur: Lies Wyers & Pieter Vandeveire.
Foto: www.amuz.be