Monument for a Wullok, 2018
Iedere wulk of in het West-Vlaams ‘wullok’ is een werkje van perfectie. Deze schelpen groeien volgens de regels van de Gulden Snede, of de getallenrij van Fibonacci, wat betekent dat ieder deel van de schelp in perfecte verhouding staat tot ieder ander deel. Gesmeed door de geheime logica van de zee is er bij elke schelp, ongeacht haar grootte, een feilloos afgewogen verhouding tussen haar begin- en eindpunt.
Kunstenaar Stief DeSmet richt zich in zijn oeuvre op de frictie tussen natuur en cultuur. Voor Beaufort gaf hij zichzelf de opdracht om een wulk na te maken volgens haar natuurlijke vorm. Zijn studie van de wulk past in zijn fascinatie voor de natuur als superieure ‘maker’ tegenover mens en kunstenaar.
Dit Monument for a Wullok is een monument voor de zee, een ode aan haar kracht en onbeheersbaarheid, en de geheimen die ze niet prijsgeeft. Met het besef dat hij het onderspit zal delven, schenkt DeSmet de sculptuur terug aan de zee en laat hij het zand en de zoute zeelucht op het brons zegevieren. Het brons krijgt een bruingroene pokdalige buitenkant, die in contrast staat met de zacht afgewerkte, gladde en betreedbare binnenkant, waarin we als kind het geluid van de zee meenden te horen. In een tijd waar wolkenkrabbers, kerncentrales en stuwdammen symbolen worden van de overmacht van de mens op zijn omgeving, dwingt deze sculptuur met haar zichtbare lasnaden en gietsporen ons tot gepaste bescheidenheid tegenover de zee en de natuur.
Stief DeSmet (°1973, Deinze) had recent solotentoonstellingen in NK Gallery, Antwerpen (2016), Cultuurcentrum De Garage, Mechelen (2015) en C&H Artspace, Amsterdam, Nederland (2014). Hij nam onder andere deel aan de groepstentoonstellingen Biënnale van de schilderkunst, Mudel, Museum Dhondt Dhaenens, Raveelmuseum, Deurle (2018), Beauty of the Beast, Kasteeldomein d’Ursel, Hingene (2017) en Triennale de la sculpture,Chateau de Jehay, Luik (2016).
Einde van de Westelijke Strekdam, t.h.v. het Zeeheldenplein, Oostende
Sorry, 2015
De monumentencultuur is gebaseerd op een consensus. Iemand leverde een verdienste aan de maatschappij die zo belangrijk was dat de persoon in kwestie een permanente plaats krijgt, bij voorkeur op een prominente plek, zodat velen er dagelijks mee geconfronteerd worden. Doorgaans is de beeltenis uitgevoerd op majestueuze, maar ernstige wijze, en is er een sokkel die het geheel een zekere sacraliteit geeft. Guillaume Bijl verandert deze standaardopstelling door op surrealistische wijze de persoon te vervangen door een hond. De ingreep lijkt door de sérieux in het tafereel tot op zekere hoogte natuurlijk, en doet de toeschouwer twijfelen of het een echt eerbetoon is of een kunstwerk. Deze installatie past binnen het oeuvre van Bijl, dat een poging doet tot ‘archeologie van onze maatschappij’. Op tragikomische manier kopieert hij stukjes realiteit waardoor we even stilstaan bij onze eigen cultuur. Dit werk behoort tot een reeks die Bijl Sorry noemt, absurde composities die afwijken van zijn eigen realistische stijl. Hij excuseert zich voor die faux pas met ‘sorry’, een woord dat te pas en te onpas nogal gemakkelijk gebruikt wordt. Het werk doet ook stilstaan bij het feit dat de geldigheid van monumenten niet permanent is. Hoewel monumenten erin slagen een persoon te vereeuwigen, zijn de beelden steeds onderhevig aan de tijdsgeest. Zogenaamde heldendaden kunnen altijd na verloop van tijd in een ander daglicht komen te staan.
Guillaume Bijl (°1946, Antwerpen) had onder andere solotentoonstellingen in SMAK Gent (2008), Wiener Secession, Wenen, Oostenrijk (1993) en New Museum, New York, Verenigde Staten (1989). Hij nam onder meer deel aan de groepstentoonstellingen Manifesta 11, Zürich, Zwitserland (2016), Istanbul Biennale, Istanbul, Turkije (2013), Biennale of Lyon, Lyon, Frankrijk (2011), Munster Skulptur Projekte, Munster, Duitsland (2007) en Documenta IX, Kassel, Duitsland (1992). Hij was één van de kunstenaars die België vertegenwoordigde in het Belgische Paviljoen op de Biennale van Venetië, Italië in 1988.
Leopoldpark, Leopold II-laan, Oostende
www.beaufort2018.be
Foto’s: Ruddy Berghmans