Crossing Border voegt 20 nieuwe namen toe aan het programma. Van 30 oktober tot en met 4 november vindt het festival plaats in en om Theater aan het Spui. Er zullen ruim 100 auteurs en muziekacts te zien zijn. In deze nieuwsbrief lichten we er alvast een aantal uit.
Theo Loevendie(foto top) werd als kleuter twee keer als vermist opgegeven omdat hij de uitdrukking ‘met de muziek mee’ wel heel letterlijk nam en achter de fanfare aan was gelopen. Thuis kende hij geen andere muziek dan wat volkse smartlappen. Op school zat ik de hele dag met instrumenten te experimenteren. Tot mijn onderwijzer zei: ‘Dat noemen ze componeren, en degene die dat het beste kon, was J.S. Bach! Door tussenkomst van de Tweede Wereldoorlog duurde het tot 1947 tot hij zelf een instrument oppakte. Loevendie werd hoofdleraar compositie op meerdere conservatoria en als componist reisde hij jarenlang de wereld rond. Loevendie is een begenadigd verteller en zijn avontuurlijke leven heeft hij onlangs opgetekend inMemoires van een componist. Theo Loevendie woont in Amsterdam en is op dit moment druk met het componeren van nieuwe stukken. Hij kreeg in de loop van zijn leven verschillende prijzen voor zijn oeuvre, waaronder twee keer een Edison.
Theo Loevendie vertelt op zaterdag 3 november over zijn bewogen leven.
Oyinkan Braithwaite(foto rechts) wilde haar hele leven al schrijfster worden. Toen ze acht jaar oud was, droomde ze dat ze op haar eenentwintigste lang haar zou hebben, een beroemde schrijfster zou zijn en getrouwd met een Mr. Rochester-type. Ze studeerde rechten en creative writing, werkte voor online magazines, de Nigeriaanse uitgeverij Kachifo en gooide hoge ogen als poetry slammer. Schrijven betekende afrekenen met angsten en twijfel: Is mijn verhaal wel Nigeriaans genoeg? Is mijn werk literair en diepgaand genoeg? Braithwaite is vastberaden om haar talent tot ontplooiing te brengen. Mijn zusje, de seriemoordenaar is een donker, scherp en grappig verhaal over de Nigeriaanse Korede die er achter komt dat haar zusje de vervelende gewoonte heeft om haar vriendjes te vermoorden. De filmrechten zijn al verkocht.
Oyinkan Braithwaite gaat op 1 november in gesprek met Saskia de Coster.
Adam Kay(foto links) hield tijdens zijn jaren als arts in opleiding, werkend in het ziekenhuis voor de afdeling verloskunde en gynaecologie van de Engelse National Health Service (NHS), een dagboek bij. Op vermakelijke en soms ook ontroerende wijze 
vertelt hij over zijn dagelijkse praktijk. Hij maakt werkweken van 97 uur heeft vrijwel geen tijd meer voor vrienden en familie. Hij krijgt te maken met beslissingen over leven en dood, een constante vloed aan lichaamssappen en een budget dat eerder gepast lijkt voor een turfsteker. Welkom in het leven van een arts in opleiding. Zijn verslagen van de frontlinies van het ziekenhuis zijn samengebracht in het afwisselend hilarische, afschuwelijke en ontroerende boek Dit doet even pijn waarin niets onbesproken blijft. Het werd direct een bestseller.
In de inleiding laat Kay weten dat hij inmiddels is gestopt is met de opleiding. Het is niet niks om eerst een opleiding van zes jaar te volgen, je dan nog eens zes jaar te specialiseren en nog voor je de opleiding hebt afgerond het bijltje erbij neer te gooien. Achter in zijn boek staat een venijnige open brief aan de Britse minister van Volksgezondheid die twee jaar geleden beweerde dat artsen hebzuchtig zijn en hen wilde dwingen nog harder te werken voor nog minder geld. Iedereen die in de zorg werkt moet een keel opzetten, schrijft Kay, over wat het werk daadwerkelijk inhoudt. Tegenwoordig is Adam Kay een succesvol cabaretier en scriptschrijver. ‘If I had kids I would put them off studying medicine’.
Adam Kay geeft een solo performance op vrijdagmiddag 2 november.
Foto’s: Crossing Border