Theater Elckelyc was op 4 maart de nostalgische plaats om twee Vlaamse iconische theaterpersonages te ontmoeten. Een verhaal uit de jaren vijftig , juist na de oorlog met een kwinkslag naar de gewoontes en zeden van die tijd. Een tijd waar de wervelende sixties al een kleine invloed op hadden. Noem het geen komedie. Het is veel meer. Ja we kregen de gekende hilarische scenes die al bijna bij iedereen collectief geheugen zijn geworden , zoals de ping pong scene met de bloempot als net of de judo opleiding door Slisse. Maar het verhaal heeft ook een diep menselijke achtergrond die het tijdloos maakt. Een ode aan de vriendschap tussen twee mannen die over de familiegrenzen gaat en het oude gezegde , een vriend kiest men , familie moet men er bij nemen , nogmaals versterkt.
Door de jaren heen is het stuk van Jos Gevers en Jeroom Verten door menig duo gespeeld. Van in de jaren 50 door Robert Marcel en Jos Gevers tot nu. In mijn ogen was de VTM versie nog steeds de zwakste en misschien beter te vergeten maar andere duo’s waren stuk voor stuk iconen.
Voor deze laatste versie kregen we in Elckerlyc op de planken Sven De Ridder als Sander Slisse en Warre Borgmans als Cesar. Bij Sven moest ik door heel het verhaal steeds terugdenken aan Ward De Ravet ,m.i. nog steeds de Slisse die op mijn retina gegrift staat. Memories down memory lane zo groots was Sven in de Slisse rol en zodra Cesar zijn intrede deed werd het bijna een rollercoaster met de twee op het podium. Interactie met de zaal, misschien een nieuwigheid voor het oudere publiek maar door velen zeer gesmaakt. Improvisatie is ook iets wat deze mannen stevig onder de knie hebben.
Bijna vergeten dat er nog een acht andere leden in de cast waren met zowel oudgedienden als jonggeweld. Leen Dendievel zullen we nu maar in beide categorieën plaatsen en was een vinnige publiekstrekker zowel door haar smeuïg West Vlaams accent als haar pittige kledij. Maarten Bosmans was er op het allerlaatste nog bijgekomen om Dirk Lavrysen van zijn dubbelrol te verlossen. Dirk hield het nu bij de postbode en Maarten werd de dokter met een nogal ongezonde hoest. Vicky Florus als Melanie , de vrouw van Slisse deed ons op sommige momenten denken aan ene “Hyacinth Bucket”, hierin zal de regie van Stany Crets wel voor tussen hebben gezeten met een stiekem knipoogje naar “the lady of the house”. Melanie kreeg trouwens ,zoals Hyacinth ,”voornaam” volk over de vloer met Madame Flour en haar zoon Joe. ( respectievelijk Greet Rouffaer en Juan Gerlo) ten slotte nog meer jong geweld met de puberende kinderen van Slisse Tineke en Rik ( Joyce Beullens en Pieter Casteleyn).
Zeer origineel ook de opwarming met oer echte Antwerpse uitdrukkingen , uitdrukkingen die ons nadien door heel het stuk walsten. En eindigen met wat anders dan in de voertaal van het stuk:
“Weet ek et? Ge zou et toch moete wete. Wette gij et? Ja ik weet et! Woroem vraagde ’t dan” .
Reportage en foto’s: Gust Charrin.