“Isn’t it odd.

We can only

See our outsides,

But nearly everything

Happens on the inside.

Na de successen in 2018 en 2019 met “Le Temps Perdu” en “ Laat Maar”, is Isabelle Beernaert aan haar 11e productie toe. Isabelle is een meester om het alledaagse leven om te zetten in een buitengewone choreografie. Naakt of Nuda Veritas kan je eigenlijk een soort vervolg noemen op deze laatste producties.

Naakt staan in het oog der waarheid, de uiterlijke uitdrukking van de innerlijke inhoud. Naakt wordt een zoektocht en een balans opmaken. Figuurlijk af pellen. Wie ben ik ? Wie wil ik zijn ? Het naakte ik , durven jezelf te zijn.

Met deze productie krijg je wederom een kijk op de diversiteit van Isabelle en haar team.  Klassieke dans , moderne invloed, beeldende kunst , mode en niet te vergeten muziek.

Met Isabelle bespraken we de creatie van Naakt in deze turbulente tijden met ook een zijsprong naar Oxyticin , haar volgende productie.

Waarom bijna gelijktijdig twee producties ? ( Oxyticin gaat in première in de Elisabethzaal te Antwerpen op woensdag 24 november.)

-Naakt kwam tot stand in volle coronacrisis en ongeveer 45 vertoningen moesten verschoven worden, zelfs de première . In maart was ik echter al begonnen met de voorbereiding op mijn nieuwe creatie, Oxyticin. We gaan nu alle uitgestelde vertoningen van Naakt in België en Nederland gewoon doorspelen en sporadisch Oxyticin opvoeren , een beetje druppelsgewijs om het in leven te houden.

Er is de choreografie en er is de muziek. Met wat begin je de opbouw?

-Bij Naakt ben ik begonnen met de song van Joni Mitchell, “ Both sides now “ Dit was mijn eerste inspiratiebron samen met “ There is a crack in everything” van Leonard Cohen. “ Both sides now” was een bron die overkwam als een boodschap en ik ben van daaruit vertrokken. Ik voelde dat het over oerkracht ging , het geboortevuur.

Bij Oxyticin ben ik niet met muziek begonnen maar met een thema. Een thema dat zeer actueel is. Oxyticin is het liefdeshormoon. Terug mogen knuffelen , terug aanraken. Een analyse van geur en kleur. Daarna ben ik hier naar de muziek gaan zoeken. Het kan ook nog anders . ik heb reeds ideeen voor mijn volgende productie” Are we connected”, en hier zal ik als basis beginnen met de choreografie.

Bij Naakt is alles bijna hoofdzakelijk zwart. Dit duister ?

Alles is zwart met ook wat rood . Is echter niet het gevoel van duister maar het gebruik van deze kleuren. Bij Oxyticin is er dan weer een contrast. Hier zullen we het meestal bij wit houden met wat groen en roze. Het zou tof zijn als het publiek beide vertoningen achter elkaar kon zien om dit contrast te benaderen.

De muziek bij “Naakt” trekt je mee naar het begin van het leven en zet je zeker aan tot denken. De keuze van de nummers is zo perfect dat het voor de toeschouwer bijna een passie wordt.

Met sommige nummers en dansmomenten kom je tot rust met een zekere vorm van zelfontdekking. Andere vluggere songs geven je dan weer de behoefte om mee te bewegen.

Kortom , de missie is geslaagd: je wordt IN de muziek getrokken. Naakt duurt ongeveer 1 uur , hier heb je geen pauze nodig. Ga naar huis en reflecteer de dans , de nummers zullen je wel een tijdje bijblijven, daar ben ik zeker van!

Alle info voor beide producties : www.isabellebeernaert.com

Tekst en foto’s: Diane Schroven.