Cartoon-Productions

Xavier Hufkens presenteert vanaf 25 april een ensemble van sculpturen, schilderijen en videowerk van de Amerikaanse kunstenaar Paul McCarthy, die in beide galerieruimten te zien zal zijn. De tentoonstelling omvat werk uit drie van de belangrijkste video performance installaties van McCarthy van de afgelopen twee decennia: CP (Caribbean Pirates), WS (White Snow) en CSSC (Coach Stage Stage Coach) / DADDA (Donald And Daisy Duck Adventure).
Paul McCarthy wordt beschouwd als een van de belangrijkste levende kunstenaars. Zijn omvangrijke, vaak provocerende en verontrustende oeuvre, dat performances,

fotografie, film, multimedia-installaties, beeldhouwkunst, tekeningen en schilderijen omvat, is een weerspiegeling van de tegenstrijdige beelden van onze tijd, waarin het sublieme hand in hand gaat met het vulgaire, waarin de schoonheid geregeld flirt met platvloersheid. McCarthy richt zich hierbij op consumentisme, populaire cultuur en onze diepste angsten en neuroses, zoals seks, lichaamsvloeistoffen en menselijke lichaamsopeningen.

Uit Caribbean Pirates presenteert McCarthy nieuwe interpretaties van drie baanbrekende werken: Captain Ballsack (2001-2018), Piggies (2006-2018) en Paula Jones (2007-2018). Dit uitgestrekte opus, geïnspireerd op de Pirates of the Caribbean attractie in Disneyland, leidde uiteindelijk tot een spin-off project genaamd Pig Island. Pig Island is de fictieve naam die wordt gegeven aan een groot podium in het midden van McCarthy’s atelier, waarop de kunstenaar sculpturen assembleert rond de thema’s van piraten en varkens (of mutaties daarvan). Het werd oorspronkelijk opgevat als een kunstwerk, maar functioneerde al snel als de basis voor een reeks werken waarin politieke figuren, zoals George W. Bush, zich bezighouden met perverse seksuele praktijken. Zowel Paula Jonesals Piggies zijn producten van dit zogenaamde eiland, terwijl Captain Ballsack een iconische figuur is uit het overkoepelende CP-verhaal en waarvan de oorsprong terug te voeren is op de tekening Poop Deck (2001). Deze werken, die eerder te zien waren in hun ruwe originele staat of gegoten in materialen zoals glasvezel en roestvrij staal, geeft McCarthy een tweede leven in een explosie van lugubere technicolor. De gladde en diffuus geverfde afwerkingen zijn uniek: ze werden door de kunstenaar zelf bespoten en met de hand gemanipuleerd.

Uit White Snow komt een groep puistige dwergen voort waar hars, schuim en polyurethaan van afdruipt. Dit zijn de originele beeldhouwwerken uit klei waaruit de bronzen sculpturen werden gegoten. Ze werden reeds beschadigd en geabstraheerd door het gietproces, maar McCarthy gaat nog verder: hij ‘bevriest’ als het ware de hand-gemodelleerde figuren in zalvende lagen kleverige, synthetische hars, waarbij gaten worden opgevuld of nieuwe uitrusting wordt toegevoegd. De geschilderde sculpturen uit klei / hars getuigen stuk voor stuk het werkproces van de kunstenaar: hoe McCarthy zijn werken tot stand brengt door middel van klassieke processen van modelleren en assemblage gevolgd door vernietiging, manipulatie en vervorming; of de transformaties die zijn uitgevoerd door het aanbrengen van hars of verf. Tegelijkertijd benadrukken ze ook de zelfgenererende aard van zijn praktijk. Deze sculpturen zijn een eindeloze work-in-progress: stukjes komen constant terug en veranderen in nieuwe hybriden, spin-offs en alternatieve formaten.
McCarthy’s grootschalige WS-schilderijen, waarvan er twee ook te zien zijn, combineren traditionele schildertechnieken met collagematerialen (expliciete afbeeldingen gesneden uit pornobladen of een zwart-witfoto van Walt Disney) en driedimensionale objecten. In deze werken neemt McCarthy het medium schilderen als een onderwerp en gebruikt hij het als een raamwerk voor zijn verhalen over verontreiniging. Dit speelt zich ook af in het heldere en duidelijke palet dat wordt bezoedeld door de wervelingen van bruine en zwarte pigmenten.

Oval Office (2015-2019) is een torenhoge assemblage die kritiek levert op de mythe van het Wilde Westen en diens rol in het vormen van de nationale identiteit van Amerika. De paarden verwijzen naar het werk van beeldhouwer Frederic Remington (1861-1909), die gekend staat om zijn schilderijen en bronzen beelden van het oude Amerikaanse westen van cowboys, indianen en de Amerikaanse cavalerie; de titel wijst op het feit dat elke president sinds onheuglijke tijden één van deze werken in het Oval Office lijkt te hebben geplaatst. De sculpturen van Remington zijn nu een alomtegenwoordig kenmerk van het Amerikaanse leven en worden vaak gezien in huizen, kantoren en openbare gebouwen. In deze assemblage confronteert McCarthy feit met fictie: de basis bestaat uit twee gestapelde sokkels met verschillende schalen, zoals typisch te zien is in goedkope reproducties en vervalste voorbeelden van Remington’s werk; de binnenpaarden zijn gemaakt van onverwerkte klei (met behulp van een techniek die vergelijkbaar is met de bovengenoemde kleidwergen); de buitenste paarden zijn dan weer polyurethaan-taxidermische vormen, vandaar het ontbreken van oren, manen en staarten. Echte zadels en riemen versterken de spanning tussen realiteit en kunstgreep.
Het Amerikaanse Westen vormt ook de setting voor de filmcomponent van de tentoonstelling, die twee sequenties van 90 minuten van de CSSC- en DADDA-films van Paul en Damon McCarthy omvat. Deze projecten zijn gemaakt tussen 2014 en 2017 en zullen ooit zo’n vijftien tot twintig langspeelfilms bevatten. In beide films gebruikt McCarthy de beeldtaal van de Hollywood Westerns en hun archetypische verhalen – de postkoetsreis en het saloongevecht – om menselijke driften en

verlangens uit te vergroten en te intensifiëren. Zowel CSSC als DADDA geven hermetische dystopieën weer die verstoken zijn van alle morele, religieuze en juridische beperkingen. Binnen deze wereld worden de verhandelbare fundamenten van de hedendaagse cultuur – seks en geweld – in hun meest extreme vormen getoond. Alcohol, het immer populaire sociale glijmiddel, speelt in beide scenario’s een grote rol, net zoals controleverlies en wulps gedrag. De film wordt begeleidt door een verwante reeks fotografische werken.

Paul McCarthy (b. 1945, Salt Lake City) woont en werkt in Los Angeles. Recente solotentoonstellingen werden gehouden in M Woods, Beijing (2018); Fundació Gaspar, Barcelona (2017); Kulturzentrum Lokremise, St.Gallen (2016); The Renaissance Society, Chicago (2015); Monnaie de Paris, France (2014); Neue Nationalgalerie, Berlin (2012); Whitney Museum, New York (2008); SMAK, Ghent (2007); Moderna Museet, Stockholm (2006); en Haus der Kunst, Munich (2005). Hij nam deel aan vele internationale evenementen, zoals de Berlin Biennial (2006); Whitney Biennial (1995, 1997, 2004); en de  Biennale van Venetie (1993, 1999, 2001).

Paul McCarthy
Mixed Bag
25 april – 25 mei 2019
Xavier Hufkens
St-Jorisstraat 6 & 107, 1050 Brussel

Foto’s: Club Paradis