IBASHO presenteert vanaf 21 maart de eerste solotentoonstelling van Ryudai Takano buiten Japan. De tentoonstelling toont de essentie en veelzijdigheid van het oeuvre van deze Japanse fotograaf én viert tegelijk het vijfjarige bestaan van de Antwerpse galerie die gespecialiseerd is in Japanse fotografie.
Ryudai Takano (°1963) is een gerenommeerde Japanse fotograaf die sinds het begin van de jaren negentig werkt rond de thema’s naaktheid en seksualiteit. Zijn esthetische benadering bestaat er al 30 jaar in om zijn onderwerpen – meestal mannelijke of vrouwelijke naakten – in hun meest objectieve verschijning, zonder vooringenomenheid, zonder effecten en zonder vooroordelen te tonen. Op deze manier bevraagt hij de kijker over diens vooroordelen.
De tentoonstelling bij IBASHO bevat werk uit vier verschillende reeksen:
Caramaru: een reeks die de schoonheid van het menselijk naakte lichaam illustreert door Japanse butoh dansers te tonen die zich naakt met elkaar verstrengelen
Reclining Woo-Man: een reeks waarop een zwaarlijvige naakte man van middelbare leeftijd te zien is in typische houdingen uit de klassieke schilderkunst
With me: een reeks zelfportretten waarin Takano steeds naakt naast een andere naakte persoon poseert en die in 2014 heel wat ophef veroorzaakte toen de foto’s tentoongesteld werden in het Aichi Prefectural Museum of Art in Nagoya Daily Snapshots: een reeks die Takano sinds 1998 opbouwt door elke dag een foto te maken, om van het fotograferen een alledaagse gebeurtenis te maken en om te proberen de camera als een deel van zijn lichaam te beschouwen.
Ryudai Takano
21.03 – 03.05.2020
IBASHO Gallery
Tolstraat 67,
2000 Antwerpen
Meer uitleg over de vier reeksen die in IBASHO te zien zijn:
Met de reeks ca.ra.ma.ru (1993-1996) wil Takano uitdrukking geven aan een schoonheid van het menselijk lichaam die de normale beelden van man en vrouw overstijgt. Hij vroeg de modellen, butoh dansers, om zich te verstrengelen (wat de betekenis is van het Japanse woord caramaru). Het resultaat zijn esthetisch mooie werken van menselijke naaktheid.
Reclining Woo-Man (1997-2001) toont een heel ander beeld van naaktheid. De titel komt van “Reclining Woman”, een titel die vaak voorkomt in de Europese klassieke schilderkunst. De titel is een parodie, maar de foto’s zijn dat niet. Takano onderzoekt in deze reeks hoe hij zijn eigen gevoel voor schoonheid kan vastleggen. Hij fotografeerde zijn vriend, een zwaarlijvige, naakte man van middelbare leeftijd, terwijl hij op een slaapbank lag. Takano wees deze beelden eerst af omdat hij ze lelijk vond. Later vond hij echter dat hij een serie van zijn vriend moest maken, omdat hij een soort naakt lichaam wilde laten zien dat in de kunst was genegeerd.
De beelden van de serie With me (2002 – 2010) zijn in eerste instantie gemaakt als een kleurencheck van elk lichaam. Takano wilde het verschil in huidskleur aantonen door steeds zichzelf met een andere persoon te fotograferen. Voor Takano waren de beelden slechts een archief, een oefening. In 2009 besloot hij echter om de beelden te tonen als kunstwerken. De serie leidde in 2014 tot een incident. De foto’s hingen toen in het Aichi Prefectural Museum of Art in Nagoya. Na een anonieme klacht moesten op bevel van de politie twaalf foto’s met mannelijk naakt uit de tentoonstelling verwijderd worden. De aanklacht: ze waren in overtreding met de Japanse zedenwetten wegens het tonen van genitaliën en schaamhaar. Na overleg met Takano besloot het museum de foto’s niet te verwijderen. De foto’s werden in plaats daarvan bedekt met dun doek of met dun kalkpapier. Deze oplossing was een krachtig commentaar op de Japanse zedenwetten en het incident haalde al snel de Japanse kranten. Vaak is bij de uitvoering van de zedenwetten in Japan het vertonen van schaamhaar bij vrouwen namelijk wél toegestaan.
Takano’s tentoonstelling bevat ook een selectie van beelden uit zijn grote project Daily Snapshots (1998-). Het werk van fotograaf Daido Moriyama was voor Takano aanleiding om te gaan fotograferen. Wat hij in deze vroegste periode sterk voelde, was dat hij zijn ogen op de vertrouwde wereld moest richten. Ironisch genoeg besefte hij door de foto’s van Moriyama pas voor het eerst hoe aantrekkelijk Japan was. In deze vroegste periode maakte Takano regelmatig snapshots, maar nadat hij zijn onderwerpen in een fotostudio was gaan fotograferen, realiseerde hij zich dat hij zijn camera helemaal niet buiten de fotostudio gebruikte. Sinds 1998 maakt Takano elke dag een foto, om van het fotograferen een alledaagse gebeurtenis te maken en om te proberen een camera als een deel van zijn lichaam te beschouwen.
Foto’s: Curtesy Ryudai Takano & Ibasho Gallery / www.clubparadis.be