“We zijn niet met Volstok gestart omdat we zakenmensen zijn, maar omdat we gebeten zijn door animatie.” Wouter Sel doet het groeiverhaal van zijn bedrijf Volstok uit de doeken, de animatiestudio die hij tien jaar geleden oprichtte samen met Thijs De Cloedt.
Wouter Sel en Thijs De Cloedt studeerden animatie aan het Gentse KASK. “Na onze studies zijn we een beetje in een zwart gat gevallen”, bekent Wouter. “De logische stap na onze opleiding was de productie van onze eigen film, maar commercieel is zoiets heel onrealistisch. Op een gegeven moment kwamen we bij het Vlaams Audiovisueel Fonds terecht voor scenariosteun. Tegelijkertijd had Jonas Geirnaert, een ex-klasgenoot, ons geïntroduceerd bij Woestijnvis. Daar scoorden we onze eerste opdracht en mochten we de generiek van Man Bijt Hond produceren.”
Dat eerste project bleek een mooi opstapje te zijn naar meer werk. Woestijnvis werd een vaste klant, al ging dat voor Volstok gepaard met de bijbehorende groeipijnen. “We hebben het concept rond De Monsters — een reeks van 115 filmpjes verborgen camera, gemixed met geanimeerde monsters — van begin tot einde verwezenlijkt, en dat betekende een grote verantwoordelijkheid met een klein team”, blikt Wouter terug.
“Achteraf bekeken was dat echt gekkenwerk. Zo hebben we de winst van andere projecten moeten aanwenden om de productie van De Monsters te kunnen doen. Maar dat was het allemaal waard, want het betekende het startschot van onze carrière.”
Al snel genoot Volstok flink wat media-aandacht en kwamen er meer aanvragen binnen van reclamebureaus en grotere jongens. “Uiteindelijk deden we het eerste internationale project voor Coca-Cola, waarvoor we mochten gaan filmen in Polen, Oekraïne en het Verenigd Koninkrijk”, vertelt een trotse Wouter.
Naar eigen zeggen waren het vooral hard werk en een passie voor het vak waarmee Volstok hoge ogen wist te gooien. “Nu ik ernaar terugkijk, stel ik vast dat we een mooie organische groei hebben gekend”, zegt Wouter daarover. “Misschien had ik daar op het moment zelf ook wat meer bij mogen stilstaan. Als bedrijf ben je zo gefocust dat je blijft vooruitkijken, terwijl je soms ook moet terugdenken aan de weg die je hebt afgelegd.”
Toch stond Volstok na verloop van tijd voor een tweesprong.
“We kampten met een capaciteitsprobleem”, laat Wouter weten. “Elk van onze producties deden we zelf van a tot z, in samenwerking met een select groepje freelancers. Maar ons freelancemodel bleek op termijn duur en lastig om te dragen. Zo kregen we wel meer opdrachten binnen, maar we verdienden er niet per definitie meer aan. Dus stonden we voor een extreem belangrijke keuze: of we zouden ons positioneren als klein team dat kleinschalige projecten doet — de comfortzone — of de andere mogelijkheid was schalen en grotere projecten aannemen. Uiteindelijk kozen we voor de tweede optie.”


Foto: copyright Flanders DC