Omwille van corona zien de 11 novemberplechtigheden er anders uit dan gewoonlijk.
Om Wapenstilstand toch de nodige luister te geven, zendt ATV in samenwerking met de stad een herdenkingsprogramma uit. Ook vinden in alle districten kransneerleggingen plaats. Omwille van de coronamaatregelen zullen deze plaatsvinden in een heel beperkt gezelschap, zonder pers of publiek. Daarnaast zijn er in Borgerhout en Wilrijk coronaproof initiatieven om Wapenstilstand te herdenken: een videogedicht en herdenkingspanelen in de openlucht.
Stad: Herdenkingsprogramma
ATV zendt in samenwerking met de stad een kort herdenkingsprogramma uit waarin een aantal aspecten van Wapenstilstand aan bod zullen komen, evenals een boodschap van burgemeester Bart De Wever. U kan de uitzending doorlopend volgen op woensdag 11 november tussen 10 en 23 uur.
Districten
In de districten Antwerpen, Berendrecht-Zandvliet-Lillo, Berchem, Borgerhout, Deurne, Ekeren, Hoboken, Merksem en Wilrijk vinden er kransneerleggingen plaats.
Extra initiatieven
Het district Borgerhout lanceert een videogedicht van Amina Belôrf om de vele Afrikaanse soldaten die in onze regio meestreden te herdenken, vaak vergeten helden. Het gedicht wordt op 11 november gedeeld op de Facebook-pagina van het district en zal ook beschikbaar zijn op www.borgerhout.be.
Op de Bist in Wilrijk staan tot 17 november herdenkingspanelen in de openlucht. Daarop staan de namen opgelijst van alle Wilrijkenaars die tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog sneuvelden als militair, krijgsgevangene of weerstander. De herdenkingspanelen kunnen op elk moment bezocht worden maar bezoekers dienen de coronamaatregelen steeds te respecteren.
Liefste,
Het wordt steeds kouder
sinds ons afscheid
daar aan het water
hebben wij mekaar
dag gezegd, ‘s nachts
vergeten hoe ik nu
nacht na dag
vergeet jou
te vergeten
tellen doe ik al
lang niet meer
de dagen rijgen
aan elkaar, versmelten
verlichten niet meer
als voorheen
het donker vlecht
mijn haren, de buren
praten harder dan
ze willen, het geklop
op de muren is
niet meer te harden
mijn hart geeft niet op
haar knokels zijn kapot
mijlenver, daar aan
de overkant van de zee
huil jij geen tranen meer
verstopt in loopgraven
staan je oren op springen
met in je hoofd enkel
de stilte van het vroege
verre ochtendgloren
als eerste de vuurlinie
ingestuurd, genoemd bij naam
als een moeder die zich voor
haar kinderen plaatst om de
slagenregen op te vangen
om de kogels, het gifgas
en vervolgens de dood
te verkennen
binnen honderd jaar
zal je omschreven worden
als ‘de vreemde kavalerist
met leeuwenmoed, zwarte ogen
en gouden ringen aan zijn vingers’
ze zullen zwijgen over
stromend bloed
een kloppend hart
een hoofd met beelden
en herinneringen
vol licht en leven
gemis dat als een
samengebalde vuist
in de maag naar adem
doet happen
de kou die zich tot
diep onder je huid
tot in je botten heeft
genesteld, het hunkeren
naar dat honingzoete heuvelland
waar warmte niet voor even was.
Na de vuurlinie
de terugkeer
een lijf gevuld met
bommen, naamloos
begraven, een volk
gedreven in kolonies
vergeten zielen op de vlucht.
Nu staan we stil om hen te eren:
onze Maghrebijnse harten
Malinese klanken
Ivooriaanse kleuren
Burkinese vechtlust
Nigeriaanse, Somalische
Senegalese, Guinese
en zoveel meer werelden
die samenkwamen
geen bodem die hen
definiëren kon.
Wat doen we met de verhalen
die tussen de plooien
van de geschiedenis zijn beland?
Hoe houden we ze in leven?
Zullen we niet enkel
op elke 11de november
een krans neerleggen
bij het graf van de
onbekende soldaat
om vervolgens terug
in de waan van
de dag te stappen?
Dit onvoltooid verleden
knaagt als een honger
staat kapot en godvergeten
te bedelen om een nieuwe start.
Want dit is ook voor
elke teruggekeerde
uit oorlogsgebied
een gehavende ziel
kent geen kleur
verwoeste dromen
teisteren iedere slaap.
Voor elk niet gevierd
stil vergaan bestaan:
voor de migratiegeneratie
die voor de hoop op
een betere toekomst
hun lijf en leven
in pand hebben
gegeven
voor eenieder op de vlucht
vechtend aan grenzen van niemandsland
verstopt in kilometers lange loopgraven
onder camions, in koelcellen
in boten of kofferbakken
op de vlucht voor een oorlog
waar de wereld blind voor is.
Ik zoek je niet langer
in de eindeloos
verlaten velden
vol bloeiende klaprozen
ze klappen open
daar waar jij dichtsloeg
als een autoportier
in volle avondspits
verwrongen staal, perplex
een hoopje kwetsbaarheid
maar toch
vol van kracht
en schoonheid.
Dit is daarom ook en vooral
voor jullie: gedenk hen
vergeet niet
strooi hun namen
en verhalen het daglicht in
met de handen waarmee zij
gestreden hebben
de handen waarmee wij
de geschiedenis lezen
lijnen weven tussen
toen en nu om te zien
wat elke blik ons op
voorbijflitsende beelden
verteld heeft:
dat wij, allemaal
zonen en dochters zijn
van vaders die we
nooit gekend hebben.
Daarom liefste,
schrijven we nu
hier, vandaag
jouw verhaal
we geven je
na al die jaren
weer een naam:
Dappere Strijder.
Het gaat je goed.
Met de warmste groeten
uit Borgerhout.